Η κυρίαρχη θλίψη

Ξύπνησα πολύ αργά σήμερα. Η τηλεόραση ανοικτή έδειχνε για πολλοστή φορά τη σκηνή των απελπισμένων υπαλλήλων της Marfin στη Σταδίου που κρέμονταν από το μπαλκόνι για να αναπνεύσουν και ο μαύρος καπνός τους είχε ολοκληρωτικά τυλίξει μαυρίζοντας τα πρόσωπα, κλείνοντας τις αναπνευστκές τους οδούς, σκοτεινιάζοντας το φως της ζωής τους...
Επόμενη σκηνή το πλήθος των συγγενών και φίλων μιας εκ των θυμάτων έξω από την εκκλησία ενός νεκροταφείου. Η παρουσίαση της ζωής της που έφτασε μόνο μέχρι τα τριάντα και κάτι χρόνια, οι "αποκλειστικές" δηλώσεις των συγγενών της, το φέρετρο που οδηγείται στην ταφή.
Με κυρίευσε η θλιμμένη απορία για τον άδικο αλλά κι εγκληματικό τρόπο με τον οποίο δολοφονήθηκαν αυτοί οι άνθρωποι. Δεν ένιωσα οργή όπως θα έπρεπε. Κυριάρχησε η θλίψη του θανάτου. Η θλίψη για τη ζωή που δεν έζησαν αυτοί οι νέοι άνθρωποι.
Όμως ταυτόχρονα ένιωσα και την ηρεμία του θανάτου. "Πόσο δύσκολο είναι να ζεις!" παραφράζοντας τον Ελύτη για μια ακόμη φορά βρέθηκα στο απόλυτο σκοτάδι μαζί με αυτούς τους τρεις ανθρώπους. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Πόσο νοσηρό για σας, αλλά πόσο φυσικό για μένα είναι να βυθίζομαι στο σκοτάδι του θανάτου. Αυτή είναι η κυρίαρχη σκέψη μου σήμερα: Η ηρεμία του θανάτου.