Εδώ ξανά, να εκφράσω την απελπισία μου, την αγανάκτησή μου, την πίκρα μου, την οργή μου.
Μου φαίνεται πως πέρασαν χρόνια από την τελευταία μου ανάρτηση. Νομίζω πως έχω γεράσει μια δεκαετία.
Ναι! Μια δεκαετία! Πού είναι τ' ανέμελα, τ' ανώφελα χρόνια; "Ανώφελα"... κυριολεκτικά!
Πήγαινες στο Κολωνάκι για καφέ, κι ας έκανε ο καπουτσίνο 5 ευρώ, ψώνιζες τα παπούτσια σου στον Καλογήρου και
το Bally, τα ρουχαλάκια σου στο Max Mara και το βραδάκι κατηφόριζες στο Da Bruno για ιταλικό.
Υπήρξαμε λέει η χώρα με το μεγαλύτερο πληθυσμιακό ποσοστό αγοράς πολύ ακριβών και φυσικά επώνυμων ειδών.
Μα φυσικά! Γίναμε Ευρωπαίοι, είχαμε το ίδιο νόμισμα με τους Γερμανούς και τους Γάλλους.
Τι είμαστε εμείς; Παρακατιανοί; Οι επαρχιώτες της Ευρώπης; Όχι, βέβαια!
Πήραμε αύξηση στους μισθούς, πιστωτική κάρτα, κι όχι μία μόνο, πολλές! Τουλάχιστο μια Visa, μια MasterCard
και οπωσδήποτε μια Diners - άσχετα αν δεν ήταν καθόλου χρήσιμη στην υπόλοιπη Ευρώπη...
Είπαμε επιτέλους ν' αγοράσουμε κι ένα σπιτάκι της προκοπής, όταν πέσανε τα επιτόκια και η δόση ήταν ίση με το ενοίκιο.
Πήραμε καταναλωτικά δάνεια για τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, για μια εκδρομή από Πράγα έως Λονδίνο, για ψώνια, βρε αδερφέ.
Πήραμε και το πιο in δάνειο όλων των εποχών: το "διακοποδάνειο" για τις καλοκαιρινές διακοπές στο Μαρόκο...
Μια χαρά περνάγαμε! Ώσπου μια μέρα, (μάλλον νύχτα ήτανε)ήρθαν οι πατριδοσωτήρες και μας βάλανε το μαχαίρι στο λαιμό.
"Χρεωκοπία ή Μνημόνιο", "Μαζί τα φάγαμε" τώρα πρέπει να τα πληρώσουμε!, "Επιστροφή στη Δραχμή ή Μεσοπρόθεσμο"...
Οι τράπεζες σταμάτησαν όλων των ειδών τα δάνεια, γιατί φοβούνται μην χρεοκοπήσουν, επειδή εμείς δεν θα έχουμε να τους ξεπληρώσουμε, αλλά πήραν αμύθητα ποσά σε "ενίσχυση του κεφαλαίου" τους για να ... σωθούν.
Και καλά να μην μπορούν οι μισθωτοί να πληρώσουν τις δόσεις... αν τους κόψεις τους μισθούς είναι απόλυτα φυσικό να μην πληρώσουν. Αλλά, τα δάνεια των επιχειρήσεων; Πώς τα σταματάς; Πώς θα κινηθεί η βιοτεχνία, το μοναδικό παραγωγικό προϊόν που διαθέτουμε, αν δεν υπάρχει χρηματοδότηση για μισθοδοσία, για πρώτες ύλες, για έξοδα επιβίωσης της επιχείρησης, δηλαδή, όχι για έξοδα επένδυσης ή ανάπτυξης.
Παράλογο; Όχι, καλέ! "Σωτηρία της Πατρίδας" το λένε.
Ναι, ναι, καλά το ακούσατε, κι εσείς κι εγώ. Τι είναι η "πατρίδα"; Μην είν' οι κάμποι και τα ψηλά βουνά; Δεν ξέρω συνάνθρωποί μου τι σώσανε αυτοί οι "άγιοι" άνθρωποι που έχασαν τον ύπνο τους για το Μνημόνιο α' και το Μνημόνιο β' και το Μεσοπρόθεσμο και τώρα παλεύουν λέει για το PSI. Πάντως, εμένα κι εσένα δεν μας σώσανε από τη χρεωκοπία. Αργήσαμε ... αλλά χρεοκοπήσαμε ρεαλιστικά.
Στην αρχή δεν καταλάβαμε Χριστό! Είπαν θα μειωθούν τα δώρα γιατί δε βγαίνει ο προϋπολογισμός, να κάνουμε μια θυσία για να σωθεί η πατρίδα, είπαμε κι εμείς... εντάξει να δώσουμε τα μισά δώρα μας, αφού λένε κιόλας ότι μόνο εμείς παίρνουμε σε όλη την Ευρώπη δώρο Χριστουγέννων, Πάσχα και Θερινής Άδειας. Να μην μας μουρμουράνε πίσω από την πλάτη μας... και να βάλουμε πλάτη γι' άλλη μια φορά για την ιερή πατρίδα. Ήταν Μάιος νομίζω όταν έγιναν οι πρώτες περικοπές στο δημόσιο. Δεν πήραμε χαμπάρι!
Τον Ιούλιο με τα διακόσια ευρώ για τις καλοκαιρινές μας διακοπές καταλάβαμε το πρώτο "κούρεμα". Πίσω στα εξοχικά ολοταχώς και χωρίς πολλές-πολλές εξόδους τις νύχτες. Τις καλοκαιρινές μας νύχτες, που η ζέστη αναμιγνύεται με το θαλασσινό αεράκι στα υπαίθρια club και μπαράκια, και η μουσική ανακατεύεται στο μυαλό με την μπόμπα το ουίσκι, και λικνιζόμαστε σαν αυτιστικά μπροστά ή και πάνω στις μπάρες, εμείς μέναμε στο εξοχικό με τους φίλους για μπιρίμπα και μπύρες. Τι να κάνεις με διακόσια ευρώ για διακοπές; Δεν βγαίνεις!
Κι ήρθε το καταραμένο το φθινόπωρο του 2011 και γίνανε αναδρομικές περικοπές στους μισθούς του δημοσίου, μπήκαν φόροι για τα σπίτια μας - γιατί ένας στους δύο Έλληνες έχει και εξοχικό, δεν έχει μόνο κύρια κατοικία-, ήρθε και ο φόρος αλληλεγγύης και ο φόρος υπέρ των ανέργων...και στο τέλος του Δεκέμβρη έπρεπε να πληρώσουμε και "την τακτοποίηση του ημι-υπαίθριου" γιατί ξαφνικά έγινε παράνομη δόμηση. Άδειασε το πορτοφόλι, άδειασε κι ο λογαριασμός μισθοδοσίας και βρεθήκαμε για άλλη μια φορά να ζητάμε καταναλωτικά δάνεια από την τράπεζα, όχι αμέσως...πλην σαφώς. Με διακανονισμό στις πιστωτικές κάρτες πληρώθηκαν τα παραπάνω από το μεγαλύτερο ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων και παρ' όλα αυτά ακούς ότι τα παιδιά δεν έχουν κολατσιό στο σχολείο, δεν πάνε αγγλικά ή φροντιστήριο. Είναι παιδιά όχι ανέργων ή αέργων, αλλά δημοσίων υπαλλήλων. Πού να φτάσουν εννιακόσια ευρώ (στην καλύτερη) για να περάσεις ένα μήνα; Εγώ σου λέω ότι έχεις ένα παιδί και μένεις σε δικό σου σπίτι. Πάλι, δεν φτάνουν! Τέλος!
Και έφτασε ο περήφανος Έλληνας, που δεν πειράζει που έχει πάρει κι απ΄τα χούγια του Τούρκου και δίνει κάτι παραπάνω στο γιατρό για να τον εγχειρήσει "σωστά" ή παρκάρει σε διπλή σειρά για να πάρει τα τσιγάρα του από το περίπτερο, να σκύβει το κεφάλι πάνω από τα χέρια του και να μετράει τα ευρά -κατά Μπαμπινιώτη δόκιμος όρος- αντί ν' ατενίζει τις βουνοκορφές των ψηλών βουνών μας ή την απεραντοσύνη του Αιγαίου πελάγους. Τι περιμένουμε μετά από αυτόν τον Έλληνα; Μήπως καινοτομίες, όραμα, ανακαλύψεις, εφευρετικότητα, καπατσοσύνη και φιλότιμο; Πώς; Με σκυμμένο το κεφάλι; Κοιτάζοντας προς το πάτωμα; Δεν είναι καν σουρεαλιστικό.
Δυστυχώς, δεν περιμένω θαύματα. Μπορώ να τα ονειρεύομαι, όμως.
Α! Μια ερώτηση, κύριε πρωθυπουργέ! "Τώρα που θα μας σώσετε για τέταρτη φορά, θα περπατάμε με το κεφάλι ανάμεσα στα γόνατα;"
Έλεος!
Δεν υπάρχει κανείς σ' αυτή τη χώρα που να οραματίζεται την ευημερία των πολιτών αυτού του κράτους;
